Naszym zdaniem. Trzy wnioski po Turnieju Finałowym Pucharu Kontynentalnego

Za nami Turniej Finałowy Pucharu Kontynentalnego. Po trofeum sięgnął Nomad Astana, a hokeiści GKS-u Katowice zajęli czwarte miejsce. My postanowiliśmy podsumować całe zmagania w pigułce zawierającej trzy wnioski.

Aspekt Sportowy 

Czwarta lokata GKS-u Katowice może budzić niedosyt. Pragmatyka turniejów, w których między meczem otwarcia a wieńczącym rywalizacje mija nieco ponad 48 godzin, sprawia jednak, że ciężko o daleko idące wnioski jedynie z perspektywy zajętych miejsc. 

Na pewno warto zapamiętać GKS, który potrafił utrzymać szybkie tempo, w jakim rywale chcieli toczyć grę. Słowa uznania należą się również mistrzom Polski za to, w jaki sposób drużyna reagowała w ciężkich momentach. Katowiczanie dwukrotnie zmuszeni byli odrabiać dwubramkową stratę do rywala i w tych momentach pokazali charakter. Wolę walki podparli solidnymi argumentami, co pozwalało na okresy mocnej obecności w tercji rywala. 

Czego zatem zabrakło, by móc zakończyć turniej na wyższych lokatach? Bez ogródek zawodnicy GKS-u w pomeczowych wypowiedziach przyznawali, że wchodzili w swoje spotkania za wolno i zbyt ospale. Również analizując zagrania, po których katowiczanie prokurowali zagrożenie pod własną bramką można odnieść wrażenie, że były one podyktowane faktem, że mistrzowie Polski na własnej skórze musieli się przekonać o intensywności gry swoich rywali. Ciężko mówić o tym, aby była to kwestia braku doświadczenia, wszak w kadrze GKS-u nie brakuje zawodników, którzy na hokeju zęby zjedli, jednak wydaje się, że zabrakło ogrania z taką intensywnością. 

Na polskich taflach, rodzime zespoły grając przeciwko GieKSie, przystępują do tych spotkań z dużym respektem i mając świadomość potencjału drużyny, niejednokrotnie unikają otwartej gry. W Cardiff rywale od pierwszego bulika grali o swoje, dążąc do kreowania kolejnych sytuacji. Obserwując spotkania, można było odnieść wrażenie, że do tej zmiany warunków katowiczanie również muszą się przyzwyczaić. „Nie dasz, dostaniesz”, czyli stara hokejowa sentencja kolejny raz o sobie przypomniała. Nie brakowało sytuacji w których krążek tańczył już na bramkowej linii i wystarczyło go tylko wepchnąć do bramki rywala. Z pewnością odrobinę więcej zimnej krwi i sportowego szczęścia mogły zupełnie odmienić losy turnieju. Zabrakło, przede wszystkim, pieczęci która była postanowiona na ostatnich sukcesach GKS-u. 

Liderzy zespołu, którzy w najcięższych momentach ostatnich kampanii utrzymywali zespół w grze, ciągnąc katowicką karawanę do stacji „mistrzostwo Polski”, nie zdołali w Cardiff dorzucić czegoś „ekstra”. I choć daleki jestem od ocen mówiących, że ktoś zawiódł, bądź zagrał poniżej swoich oczekiwań, bo uważam, że największą wartością katowiczan podczas finału były właśnie wola walki i ambicja. W ostatnich latach, kiedy GieKSa nie potrafiła zapunktować z pomocą przychodziła pierwsza formacja. Grzegorz Pasiut, Bartosz Fraszko oraz Sam Marklund podczas listopadowego turnieju we Włoszech zdobyli aż 17 punktów za 7 bramek i 10 asyst. W Cardiff cała pierwsza formacja zdobyła… 1 punkt, w postaci asysty Grzegorza Pasiuta. 

Lodowiska są nie tylko dla kibiców

Weekendowa obecność w Cardiff przypomniała jak wielką kulą u nogi dla polskiego hokeja jest przestarzała infrastruktura. Zwiedzając zakamarki Vindico Areny w towarzystwie osób związanych z wyspiarskim hokejem, miałem możliwość dostrzeżenia przeszkód, które stoją w naszym kraju do spopularyzowania hokeja. Z pewnością niejeden kibic jakiejkolwiek dyscypliny sportowej, chociaż raz spotkał się z weekendowym dylematem. Jak pogodzić możliwość spędzenia czasu z rodziną, która nie jest miłośnikiem hokeja z wyjściem na mecz ukochanej drużyny? Okazuje się, że jest to problem globalny, z którym mierzyli się również Brytyjczycy. Areny wyspiarskich drużyn zaczęły się ochoczo wypełniać kibicami, kiedy kluby wykonały ukłon w kierunku osób, które nie są bezpośrednio zainteresowane samym meczem. Obecnie na lokalną społeczność hokejową składa się wiele osób, które nie są fanatykami dyscypliny. Trafili oni na lodowisko zachęceni przez swoich ojców, mężów bądź znajomych dla których hokej jest ukochaną dyscypliną. Wiele z nich przychodzi regularnie na kolejne spotkania, z uwagi, że wyjście na lodowisko, mogą traktować stricte towarzystwo. Mogą spędzić czas w barze, w którym po meczu kibice wspólnie bawią się podczas imprezy z DJ-em. Dzień meczowy wiąże się z czymś więcej niż tylko ze wspólnym oglądaniem rywalizacji sportowej. Stanowi dla Brytyjczyków poniekąd przedłużenie tradycji zasiadania w PUB-ach. 

Spotkałem kibiców Devils, którzy deklarowali jasno, że nie do końca rozumieją wszystkie przepisy gry w hokeja. Ale chętnie przychodzą tutaj, towarzysząc członkom swoich rodzin, którzy kochają hokej i cieszą się, że mogą cyklicznie spędzać czas wśród swoich znajomych. Czy w polskich warunkach jesteśmy w stanie kolejny raz na większość obiektów zaciągnąć takie osoby? Odpowiedź raczej nasuwa się sama. Ci z nas, którzy hokej mają w sercu, niezależnie od warunków pojawią się na meczach. Jednak jeżeli chcemy pójść do przodu, nadążać za współczesnym kształtem zawodowego sportu i spopularyzować naszą dyscyplinę, to właśnie dla takich osób hokej musi stać się atrakcyjnym produktem. 

Mamy co pokazać Europie

Międzynarodowe rozgrywki zawsze mają w sobie pierwiastek sportowego święta. Atmosfera pomiędzy kibicami z różnych zakątków Europy, jest absolutnie wyjątkowa. O odpowiednią otoczkę walijskiego turnieju zadbali w głównej mierze kibice z Katowic. Walijczycy przyznawali, że nie gościli jeszcze tak dopingującej grupy kibiców na swoim obiekcie, z kolei Duńczycy nie ukrywali entuzjazmu, wynikającego z możliwości podziwiania kibiców GieKSy raz jeszcze na żywo. Turniej w Cardiff był naprawdę dobrym oknem wystawowym dla polskiego hokeja. Mieliśmy szansę przypomnieć, że w polskim hokeju drzemie potencjał. I może dobrze, że pozostawił pewien niedosyt, obyśmy nasycili się występami naszych reprezentantów w Europie w kolejnych latach.