Albert Mauer ps. „Bubi” - ur. 12.02.1907 w Peuerbach (w kraju związkowym Górna Austria, Austria), zm. 10.05.1999 w Bytomiu; syn Jana i Heleny Saliszyn; zawodnik i trener; obrońca - 170 cm, 68 kg; klub: wychowanek Pogoni Lwów (1921-1933); hokej na lodzie zaczął uprawiać pod koniec 1925 roku; uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Lake Placid (1932), na których Polska zajęła czwarte miejsce, na cztery startujące zespoły, wicemistrz Europy (Budapeszt-1929), 14 występów w barwach narodowych (1929-1932), zdobywca 1 bramki, mistrz Polski (1933 - z powodu ciężkiej kontuzji, wycofał się z gry i nie wystąpił w finałach, jednak wcześniej brał udział w mistrzostwach okręgu i także zasłużył na złoty medal), 2-krotny wicemistrz kraju (1929 i 1930), brązowy medalista MP (1927), ponadto dwa razy czwarte miejsce (1928 i 1931); współzałożyciel KS Polonia Bytom.
Przed wojną zajmował się szkoleniem młodych zawodników Pogoni Lwów. Spod jego ręki wyszli późniejsi reprezentanci kraju: Bolesław Kolasa, Mieczysław Palus czy Zdzisław Masełko. W latach powojennych pracę zawodową łączył z kształceniem nowych zastępów hokeistów. Prowadził kolejno: Polonię Bytom (1947-49 oraz 1952-54), Start Katowice (1949-1956; uzyskał z drużyną najpierw awans z klasy wojewódzkiej do II ligi, a następnie wprowadził ją do elity polskiego hokeja, gdzie w 1956 roku zdobyła brązowy medal mistrzostw Polski), Górnik Katowice, Baildon Katowice (1958-59, 1960-61), Czarnych Bytom, juniorów GKS-u Katowice (1963-69), Chemik Kędzierzyn (1970-76) oraz na koniec trenerskiej działalności w latach 1977-80, wrócił do Polonii i zajmował się jej młodzieżą. Po latach żałował, że nadal nie może przekazywać swych bogatych doświadczeń i umiejętności adeptom hokejowej sztuki.
Albert Mauer był bardzo dobrym trenerem młodzieżowym. Pokazywał zawodnikom technikę jazdy, rozkładając ją na detale. Uchodził za specjalistę od wyławiania młodych talentów. Po wojnie wychował wielu czołowych hokeistów m. in.: braci Andrzeja i Karola Fonfarów, Mikołaja Kretka, Huberta Sitko, Mariana Gburka, Jana Koniecznego, Jana Hampla, Gerarda Langnera, Mariana Zawadę, a w Bytomiu: Janusza Syposza, Krystiana Sikorskiego, Ryszarda Mroza, Marka Stebnickiego, Mariusza Puzię, Dariusza Czerwca, Adama Golińskiego, Krzysztofa Kuźniecowa i innych.
Pasjonowała go piłka nożna i hokej na lodzie. Karierę sportową zaczynał w okresie szkolnym od piłki nożnej, występując jako obrońca. Należał do najwybitniejszych postaci Pogoni Lwów, której członkiem został w 1921 roku. Bardzo szybko awansował do pierwszego zespołu piłkarskiego tego klubu, będąc solidnym piłkarzem ligowym. W Pogoni występował w latach 1921-1931, zdobywając w 1925 roku tytuł mistrza Polski. Rozegrał cztery spotkania w finałach MP 1925. Był najmłodszym piłkarzem w historii Pogoni Lwów, który szczycił się tytułem mistrza kraju. Przez cztery sezony występował w rozgrywkach ligowych o mistrzostwo Polski, uzyskując następujące rezultaty: 1927 - czwarte miejsce, 1928 - szóste, 1929 - dziewiąte, 1930 - siódme. W latach 1927-1930 rozegrał w lidze polskiej 83 spotkania. Łącznie - pięć sezonów, 87 gier, bez bramki. Następnie w okresie 1932-1934, grał w zespole Oldboye Lwów. Od 1932 do 1933 drużyna ta rywalizowała w lidze okręgowej.
Albert Mauer z żalem stosunkowo szybko rozstał się z piłką nożną wskutek zdecydowanego sprzeciwu kierownictwa szkoły, do której uczęszczał. Ale ze sportem nie skończył, oddając się z równą pasją... hokejowi na lodzie, który nie był tak popularny i mniej "raził" grono pedagogiczne. Był wszechstronnym sportowcem. Uprawiał także łyżwiarstwo oraz tenis ziemny, zdobywając w tych dyscyplinach mistrzostwo Lwowa. Jako tenisista Mauer posiadał bardzo mocne uderzenie z forhendu, grane z głębi kortu. W okresie przedwojennym był sparingpartnerem austriackich tenisistów kadry narodowej. Po zakończeniu wojny, grał jeszcze w tenisa w klubie Liniarnia Bytom. Poza tym pracował jako trener tenisa. Był także instruktorem piłki nożnej, prowadząc w latach powojennych AKS Chorzów (1950) oraz Polonię Piekary. Jeden z dziennikarzy przypisał mu ciekawy epizod. Miał od 1933 roku, przez dwa lata, pracować w Ekwadorze jako trener piłki nożnej i tenisa, co jednak okazało się wymysłem redaktora.
Za swą kilkudziesięcioletnią działalność dla sportu otrzymał: Złotą Odznakę Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1975), Złotą Odznakę Za Zasługi dla woj. katowickiego, Brązową, Srebrną i Złotą (1964) Odznakę PZHL i Odznakę 35-lecia Pogoni Lwów (1939). Przed wybuchem wojny pracował w Towarzystwie Eksploatacji Soli Potasowych. W okresie II wojny światowej, przebywał we Lwowie oraz na robotach przymusowych w Austrii, wykonując ciężką, nieraz poniżającą pracę. Do kraju wrócił w końcówce 1947 roku, osiadając w Bytomiu. Z zawodu był ekonomistą-księgowym, absolwentem Liceum Handlowego we Lwowie. Pracował w swoim zawodzie przy likwidacji 13 poniemieckich przedsiębiorstw. Wprowadzał księgowość tzw. przebitkową na wzór zachodni. Był żonaty - Eugenia Józefa Konopacka (1922-2002), miał dwoje dzieci. Zmarł 10 maja 1999 roku w Bytomiu. 14 maja został pochowany na bytomskim Cmentarzu Mater Dolorosa.
Historia Polskiego Hokeja - Władysław Zieleśkiewicz
Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010 - Henryk Kurzyński, Bogdan Tuszyński
Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej - Ryszard Wryk
Archiwalne wydania Życia Bytomskiego
Michał Popa
