Plusy i minusy towarzyskiego dwumeczu z Węgrami

Ponowne starcie Polaków z reprezentacją „bratanków” dostarczyło na pewno mniej materiału do analizy, niż zrobiłby to towarzyski turniej EIHC, który pierwotnie miał odbyć się na Jantorze. Jednak po ostatnim dwumeczu widać pewną poprawę w pewnych elementach gry, ale też część problemów, które obserwowaliśmy już ostatnio, wciąż zaprząta głowę trenera Kalábera.

Zacznijmy od pozytywów, a do nich na pewno możemy zaliczyć obsadę bramki. Nie da się ukryć, że jeszcze kilka lat temu dysponowaliśmy sporym polem manewru na tej pozycji, nieporównywalnie większym niż dziś. Niemniej John Murray i Ondřej Raszka (który w Katowicach rozegrał dopiero czwarty mecz w tym sezonie), nie zawiedli. Należy brać jednak pod uwagę, że obydwaj golkiperzy przekroczyli już „trzydziestkę”. O ile Róbert Kaláber wciąż będzie mógł liczyć na ich usługi w czasie przyszłorocznych kwalifikacji olimpijskich, to ich forma i dyspozycja na następnych Mistrzostwach Świata, do których dojdzie najwcześniej dopiero w 2022 roku, pozostają sporą niewiadomą. Nadzieja tkwi więc w Kamilu Lewartowskim, Sebastianie Lipińskim i Macieju Miarce, którzy już pokazali w tym sezonie, że znają się na swoim fachu, lecz na chwilę obecną wciąż przegrywają rywalizację z zagranicznymi bramkarzami.

Na uwagę zasługuje także fakt, iż Polacy obydwa spotkania rozpoczęli od szybko zdobytej bramki. W pierwszym meczu do radości biało-czerwonych wystarczyło zaledwie 25 sekund, w drugim natomiast „Orły” cieszyły się z pierwszego trafienia już w drugiej minucie pierwszej tercji. Podopieczni słowackiego szkoleniowca udowodnili tym samym, że nie mają kompleksów po wyjściu na lód. Brakuje im natomiast pewnej woli pójścia za ciosem. W czwartek na kolejne trafienie czekaliśmy do ostatnich 5 sekund meczu (ale o tym niżej), w piątek ekstaza była natomiast przedwczesna, bowiem nasi reprezentanci nie dołożyli już żadnego gola. Wróży to jednak dobrze na przyszłość, a dla uzyskania lepszego efektu, należy dołożyć do tego jeszcze chęć narzucenia rywalom swoich warunków po objęciu prowadzenia.

Nie da się ukryć, że „Madziarzy” zameldowali się w stolicy województwa śląskiego w znacznie okrojonym składzie, w porównaniu do dwumeczu, jaki miał miejsce w Budapeszcie. Dość powiedzieć, że spośród strzelców ośmiu bramek w naszym ostatnim starciu w Budapeszcie, na Jantorze mieliśmy okazję obserwować jedynie Richárda Tótha i Gergő Nagya. Nie zmienia to jednak faktu, że lepiej wyglądała nasza organizacja gry w defensywie. Nie było już tylu podań „do nikogo”, rozpaczliwego wybijania krążka na uwolnienie.

Na szczególną uwagę zasługuje przede wszystkim forechecking, który rozstrzygnął o losach pierwszego spotkania. Damian Kapica nie odpuścił nawet w samej końcówce meczu, zmusił rywala do błędu, a następnie znakomicie wystawił krążek Dominikowi Pasiowi, który z bliska dopełnił tylko formalności.

Jako największy mankament, czy to reprezentanci, czy to osoby ze sztabu, wymieniają przede wszystkim fatalną skuteczność w „power-playach”. I mają stuprocentową rację, bowiem Polacy nie wykorzystali żadnej z jedenastu okazji gry w liczebnej przewadze. Ponadto, nie było widać pomysłu na skuteczne rozegranie tego elementu. Szczególnie słabo wyglądało to po karze meczu, jaką wyłapał Gergő Nagy. Polacy przez pięć minut nie stworzyli najmniejszego zagrożenia, a Zoltán Hetényi nie miał zbyt wiele do roboty. Węgrzy nawet w okrojonym o kluczowe nazwiska składzie pokazali, że dobrze realizują taktyczne założenia i potrafią zamknąć rywala w ich własnej strefie. U nas tego brakowało. Tempo było zdecydowanie zbyt niskie, nie było pomysłu, wszystkie akcje były przeprowadzane zbyt przewidywalnie. Nie uświadczyliśmy żadnych niekonwencjonalnych strzałów czy podań, defensorzy nie szukali szczęścia strzałami spod linii niebieskiej. Jest to na pewno aspekt, nad którym trener Kaláber będzie się musiał pochylić.

Skoro o przewagach mowa, to warto skupić się także na samej skuteczności w przekroju całego meczu. W obydwu meczach liczba strzałów na korzyść Polaków była widoczna nawet bez spoglądania w statystyki. W pierwszym meczu oddaliśmy o 9 strzałów więcej niż rywal, a o zwycięstwie rozstrzygnął dopiero gol z samej końcówki. Problem ten był szczególnie widoczny w drugim starciu, kiedy to Polacy aż 50 razy strzelali na bramkę przeciwnika! Efekt? Zaledwie jedno trafienie. Z jednej strony ciężko jest winić selekcjonera o skuteczność swoich podopiecznych, gdyż ten aspekt powinien być wypracowany w klubach, z drugiej natomiast, jeszcze ciężej jest myśleć o dobrym wyniku bez napastników, którzy są w stanie zapewnić gole.

I tu jest właśnie miejsce na ostatnią, największą wadę, a zarazem obawę. Polakom najzwyczajniej w świecie brakowało hokejowej jakości. Na świeżo po objęciu stanowiska nowy selekcjoner przyznał, że miejsce Polaków nie znajduje się na trzecim poziomie międzynarodowego hokeja. Z drugiej jednak strony, mając na uwadze poziom prezentowany przez Węgrów w ich optymalnym składzie, w jakim stawią zapewne na Mistrzostwach Świata dywizji IA, zauważalna jest różnica poziomów. Widać ją praktycznie w każdym elemencie hokejowego rzemiosła, mówiąc dobitnie – krążek nie „lubi się” z naszymi reprezentantami w takim stopniu, jak z mocniejszymi rywalami.

Przed sztabem trenerskim reprezentacji Polski z Róbertem Kaláberem na czele jeszcze mnóstwo pracy. Droga do wprowadzenia naszych rodzimych hokeistów na poziom, jaki zadowalałby kibiców jest jeszcze długa i kręta. Selekcjoner ma jednak spory komfort w postaci czasowej rezerwy wynoszącej niemalże 1,5 roku do przyszłej imprezy rangi mistrzowskiej. Wcześniej natomiast czeka go turniej kwalifikacyjny do Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Pekinie. O awans będzie piekielnie trudno, ale dzięki tym meczom nasi hokeiści mogą więcej zyskać, niż stracić.