Portrety gwiazd NHL: Patrick Roy

Patrick Roy należał do nowej generacji zawodników, którzy wykreowali bramkarską szkołę w Quebec`u na najbardziej elitarną kuźnię talentów na tej pozycji. Jego technika bronienia przypominała wyczyny Tony`ego Esposito oraz Dominika Haska.

Kariera Patricka Roy zaczęła w Granby Bisons – najsłabszej drużynie ligi QMJHL. W 1984 roku, podczas Draftu NHL został (z numerem 51) wybrany przez Montreal Canadiens – klub, którego od dziecka wprost nie cierpiał. Jako mieszkaniec Quebec City kibicował bowiem odwiecznemu wrogowi – Quebec Nordiques. Część sezonu 1984-85 Patrick spędził jeszcze w Bisons, potem jednak zatelefonował do niego menadżer Canadiens z prośbą, aby stawił się do Montrealu i na kilka spotkań zasiadł na ławce jako bramkarz rezerwowy. Roy w najlepszej hokejowej lidze świata zadebiutował 23 lutego 1985r. W przerwie między 2 a 3 tercją, przy stanie 4:4 zmienił w bramce Douga Soetaert`a. Canadiens wygrali tamten mecz 6:4, zaś Patrick w swoim pierwszym występie zaliczył pierwsze zwycięstwo bez straty gola.

Po tym meczu, Roy został odesłany do występującego w AHL zespołu Sherbrooke Canadiens. Zespół ten miał w składzie dwóch niezłych goalkeeperów, toteż młody Patrick o grze mógł sobie co najwyżej pomarzyć. Na szczęście los raz jeszcze się do niego uśmiechnął. Któregoś wieczoru przed meczem okazało się, że pierwszy bramkarz ma kłopoty ze sprzętem. W tej sytuacji nakazano, by natychmiast ubrał się Roy. Dobry występ Patricka w tym spotkaniu spowodował, że ów „pierwszy” bramkarz do końca sezonu nie stanął już się między słupkami Sherbrooke. W play–offach Roy udowodnił, że potrafi grać pod presją. Patrick zdobył z Sherbrooke Canadiens Calder Cup. Następnym krokiem było zaproszenie go na obóz przygotowawczy drużyny Montrealu. Patrickowi Roy zaproponowano dołączenie do Canadiens na stałe oraz funkcję pierwszego bramkarza, na co ten natychmiast się zgodził. W sezonie 1985–86 rozegrał 47 gier, przez spory okres czasu będąc nawet niepokonanym. W tym sezonie Montreal niespodziewanie sięgnął po Puchar Stanley`a, zaś Roy za swoją wspaniałą postawę został nagrodzony Conn Smythe Trophy.

Jego wspaniałe parady podczas rozgrywek play–off w 1986r. sprawiły, ze nadano mu przydomek „Święty Patrick”. Wszyscy liczyli, że ten niesamowity bramkarz poprowadzi zespół do kolejnych sukcesów. Tak się jednak nie stało. W gruncie rzeczy Montreal był raczej przeciętnym klubem. W kolejnych latach Patrick Roy wygrywał ok. 30 meczów w sezonie. Kryzys trwał do 1993 roku. Właśnie wtedy Canadiens na moment powrócili na szczyt. Pomimo, iż drużynie z 1993r. daleko było klasą do tej z 1986, to w finale play–off pokonała ona faworyzowane Los Angeles Kings i sięgnęła po raz 24 (i jak do tej pory – ostatni) po Puchar Stanley`a. Patrick Roy rozegrał wtedy 82 mecze (62 w sezonie zasadniczym + 20 w play–off); po raz drugi w karierze został też laureatem Conn Smythe trophy.

Punktem zwrotnym w życiu zawodowym Roy był 2 grudnia 1995r. tego dnia, przed własną publicznością Canadiens zagrali najgorsze spotkanie w historii swoich występów w NHL i zostali rozgromieni przez Detroit Red Wings aż 1:12!!!... Po meczu, pierwszy trener zespołu, Mario Tremblay obwiniał Patricka za utratę 9 bramek. Sfrustrowany bramkarz natychmiast udał się do gabinetu prezydenta klubu, Ronalda Coreya`a i oświadczył mu, że to był jego ostatni występ w barwach Montrealu. Corey nie miał wyboru – musiał sprzedać go do Colorado Avalanche. Roy bardzo szybko się znalazł wspólny język z pozostałymi zawodnikami Lawin, stał się wiodącą postacią drużyny i już po roku występów w Denver, trzymał w rękach Puchar Stanley`a.

W 1998r. w Nagano, Patrick był członkiem olimpijskiej drużyny Kanady i zaliczył w jej barwach 6 meczów. Na początku sezonu 2000–01 Roy poprawił należący przez długi czas do Terry`ego Sawchuka bramkarski rekord zwycięstw. W 2001 Patrick znów był błyszczał i poprowadził Colorado Avalanche do drugiego w ciągu zaledwie 5 lat Pucharu Stanley`a. Po raz trzeci przyznano mu również Conn Smythe trophy.

Poza 4 Pucharami Stanley`a, Vezina trophy i Conn Smythe trophy, Patrick Roy zgarnął jeszcze trofeum im. Williama M. Jenningsa (5–krotnie), Vezina Trophy (3–krotnie), 9 razy grał w meczu gwiazd NHL, a w czasie sezonu 2002-03 przekroczył magiczną granicę 1000 rozegranych w NHL spotkań, stając się pierwszym bramkarzem, który tego dokonał. 28 maja 2003 roku Patrick Roy oficjalnie zakończył karierę.

Nagrody i wyróżnienia:

Wybór do drużyny debiutantów NHL Team (1986)
Conn Smythe Trophy (1986, 1993, 2001)
William M. Jennings Trophy (1987, 1988, 1989) współnie z Brianem Haywardem
Druga piątka meczu gwiazd NHL (1988, 1991)
Pierwsza piątka meczu gwiazd NHL (1989, 1990, 1992, 2002)
Trico Goaltending Award (1989, 1990)
Vezina Trophy (1989, 1990, 1992)
William M. Jennings Trophy (1992, 2002)

Udział w meczu gwiazd NHL (1988, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1997, 1998, 2001, 2002, 2003)

Przebieg kariery:

REGULAR SEASON
Season	Club	League	GP	W	L	T	SO	Avg
1981-82	Ste-Foy Gouverneurs	QAAA	40	27	3	10	3	2.63
1982-83	Granby Bisons	QMJHL	54	13	35	1	0	6.26
1983-84	Granby Bisons	QMJHL	61	29	29	1	0	4.44
1984-85	Granby Bisons	QMJHL	44	16	25	1	0	5.55
1984-85	Montreal Canadiens	NHL	1	1	0	0	0	0.00
1984-85	Sherbrooke Canadiens	AHL	1	1	0	0	0	4.00
1985-86	Montreal Canadiens	NHL	47	23	18	3	1	3.35
1986-87	Montreal Canadiens	NHL	46	22	16	6	1	2.93
1987-88	Montreal Canadiens	NHL	45	23	12	9	3	2.90
1988-89	Montreal Canadiens	NHL	48	33	5	6	4	2.47
1989-90	Montreal Canadiens	NHL	54	31	16	5	3	2.53
1990-91	Montreal Canadiens	Fr-Tour	2	---	---	---	0	2.90
1990-91	Montreal Canadiens	NHL	48	25	15	6	1	2.71
1991-92	Montreal Canadiens	NHL	67	36	22	8	5	2.36
1992-93	Montreal Canadiens	NHL	62	31	25	5	2	3.20