Portrety gwiazd NHL: Jaromir Jagr

Na początku nie wróżono mu zbyt wielkiej kariery..., ale gdy okazało się, że krążek trzyma się jego kija jak magnesu, stało się jasne, że Jaromir Jagr – bo o nim mowa – będzie gwiazdą światowego formatu.

Jego walory fizyczne (wzrost: 188 cm, waga: 106 kg) uczyniły z niego fenomenalnego skrzydłowego, który zasłynął m.in. z niewiarygodnej szybkości, niezwykłej inwencji twórczej, siły, oraz indywidualnych umiejętności, które wielokrotnie przesądzały o sukcesach zespołów, dla których grał.

Jagr urodził się i dorastał w Kladnie (Czechosłowacja). Tam też stawiał pierwsze kroki jako hokeista.

Po zdobyciu 59 punktów w 51 meczach sezonu 1989–90, został powołany do młodzieżowej reprezentacji Czechosłowacji, z którą w 1990 pojechał do Finlandii na MMŚ i zdobył brązowy medal, sam zaś zdobył w 7 spotkaniach 18 punktów. Jagr jeszcze przez sezon grał w Czechosłowacji. Po wygaśnięciu kontraktu z Kladnem odbył 2–3–letnią służbę wojskową. Po jej zakończeniu pojawiła się pierwsza propozycja przeprowadzki za ocean. Kladno nie stawiało zawodnikowi przeszkód, głównie ze względu na to, że w owym czasie klubu nie było już stać na dalsze utrzymywanie tak drogiego zawodnika.

Jagr nigdy nie krył satysfakcji z tego, iż jest Czechem. Na znak swojego patriotyzmu postanowił występować na lodzie z numerem 68 na koszulce – dla upamiętnienia „Praskiej wiosny” (1968r.), czyli okresu krótkotrwałych reform zmierzających do liberalizacji stosunków w komunistycznej Czechosłowacji. W celu ich powstrzymania, w kraju tym interweniowały wojska Układu Warszawskiego.

W 1990, w wieku 18 lat został draftowany przez Pittsburgh Penguins, którego wielką gwiazdą był Mario Lemieux. Wybór Jaromira okazał się strzałem w dziesiątkę. Niemal natychmiast dostał szansę pokazania swych umiejętności w NHL. Ale w 15 spotkaniach zaliczył tylko 1 punkt. Ponadto tęsknił za rodzicami, a kłopoty z opanowanie angielskiego przedłużały okres jego aklimatyzacji. Z czasem przestał się właściwie odzywać. Z natury otwarty i energiczny człowiek stał się przygnębionym i zamkniętym w sobie snobem. Jego stan psychiczny odbił się na aktualnej dyspozycji na lodzie. Przełomowym momentem stało się sprowadzenie z Calgary Flames 32–letniego czeskiego napastnika, Jiriego Hrdiny, który bardzo pomógł Jagrowi w trudnych dla niego chwilach. Ostatecznie „Jaro” zakończył sezon zasadniczy z 57 punktami na koncie. Jagr grał z meczu na mecz coraz lepiej i walnie przyczynił się do wywalczenia przez Pingwiny pierwszego w ich historii Pucharu Stanley`a. W wieku 20–lat, Jagr był już jednym z filarów swojej drużyny, który zaczął zagrażać pozycji Mario Lemieux.

Zdobywając 5 decydujących o zwycięstwach bramek udowodnił, iż jego rosnąca pozycja w klubie nie jest przypadkowa. W finale Pucharu Stanleya, Jagr strzelił 4 zwycięskie bramki i z 24 punktami został najskuteczniejszym zawodnikiem Pittsburgha, który po raz drugi z rzędu okazał się najlepszą drużyną play–off.

Po tym sukcesie, zmiana lidera zespołu była właściwie przesądzona. Jaromir wyszedł z cienia Lemieux. Wszystkie kluby zaczęły zazdrościć Pingwinom ich wspaniałego skrzydłowego. Jego długie, ciemne, wystające spod kasku włosy oraz niezwykła siła i zwinność niezwykle upodabniały zawodnika grającego z numerem 68 do występującego z numerem 66 kapitana drużyny – Mario Lemieux.

Jako, ze w latach 90–tych Lemieux trapiły kontuzje, to ekipia z Pittsburgha nie miała wyboru – musiała zawierzyć swój los Jagrowi. O tym, jak ważnym jest hokeistą, środowisko miało okazję przekonać się podczas lockoutu w sezonie1994-95. Kiedy kryzys pracowniczy został zażegnany, to Jaromir w 48 spotkaniach sezonu regularnego strzelił największą ilość bramek i został pierwszym Europejczykiem, który zdobył Art Ross Trophy. Po raz pierwszy wystąpił też w meczu gwiazd NHL.

W sezonie 1995-96 Jagr ustanowił rekordy życiowe w klasyfikacji kanadyjskiej (149 punktów, w tym 87 asyst). Kolejny raz zagrał w NHL All–Star Game i został nawet wybrany do pierwszej piątki. W 1998 zagrał na hokejowym turnieju olimpijskim w Nagano. Raz jeszcze dowiódł swej wielkości. W pamiętnym finale Jagr i spółka pokonali Rosjan 1-0 (gola zdobył Petr Swoboda) i zdobyli złote medale.

Mimo, iż jego kosmyki były rozpoznane na całym świecie, to u progu nowego tysiąclecia postanowił nieco zmienić swój image. Jego nowej fryzurze poświęcano tyle samo uwagi, co wyczynom na lodzie. Latem 2001 roku rozpoczął nowy etap w swojej karierze: został transferowany do Washington Capitals. Ale wtedy był już dojrzałym mężczyzną, który uwolnił się w końcu od wpływu i ciągłych porównań z Mario Lemieux.

W roku 2002, po raz drugi wystąpił z reprezentacją Czech na Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City, tym razem jednak bez sukcesu. W sezonie 2003-04 Jagr ponownie znalazł się w szczytowej formie. W tym samym roku przeniósł się do Nowego Jorku i został zawodnikiem miejscowych Rangersów.

Poza sukcesami z młodzieżową i olimpijską reprezentacją, Jaromir zagrał w kadrze także podczas Pucharu Kanady 1991, Pucharu Świata1996 i 2004, 4–krotnie uczestniczył też w Mistrzostwach świata seniorów (1994, 2002, 2004 i 2005).