Róbert Kaláber: Takie "podchody" są nieetyczne i nieprofesjonalne

- Nie jest dla mnie akceptowalną sytuacja, że niektóre kluby spoza grona półfinalistów czynią "podchody" pod naszych zawodników już w trakcie walki o finał - mówi w obszernym wywiadzie dla oficjalnej strony klubu trener JKH GKS Jastrzębie, Róbert Kaláber.

Czy ten brązowy medal jest dla pana osobiście wielkim sukcesem, czy też traktuje pan tę zdobycz jako nagrodę pocieszenia?
Róbert Kaláber (trener JKH GKS Jastrzębie) - Cóż, bez wątpienia od samego początku sezonu byliśmy nastawieni na walkę o złoto i mówiliśmy o tym wielokrotnie. Zarazem jednak byliśmy świadomi, że jako obrońcom tytułu będzie nam o to bardzo ciężko. Inna sprawa, iż nasza drużyna rzeczywiście miała potencjał na awans do finału. Był to zespół poukładany, który potrafił się znakomicie zaprezentować. Oczywiście, jesteśmy bardzo zadowoleni z miejsca na podium, tym bardziej że zmagania o medal rozpoczęliśmy od porażki u siebie. Niemniej, mam pewien niedosyt, iż mogliśmy pokusić się o coś więcej.

Jednak pomijając pierwsze spotkanie o brąz, w kolejnych dwóch zagraliście bardzo pewnie. Nikt nie powie, że nie zasłużyliście na ten medal. W końcu ustąpiły problemy zdrowotne. Tak szczerze, czy w pana opinii zespół JKH GKS będąc takiej dyspozycji w półfinale pokonałby Unię Oświęcim i awansował do finału?
- W hokeju nie istnieje słowo "gdyby". Nie da się ukryć, że polska ekstraliga wspięła się na wyższy poziom. Miniony sezon był lepszy niż poprzedni. Kibice byli świadkami wyższej "jakości" rywalizacji, a także większej liczby wyrównanych meczów. W rezultacie granica między sukcesem i porażką była bardzo cienka. Jedna bramka czy jedna sytuacja mogły zadecydować o awansie lub jego braku. Tymczasem w JKH GKS Jastrzębie notorycznie borykaliśmy się z absencją kilku czołowych zawodników i dlatego ten sezon był dla nas nadzwyczaj ciężki. Jeśli jednak miałbym pokusić się o ocenę półfinału z Unią, to uważam tę rywalizację za bardzo atrakcyjną dla kibiców. Przypominam, że mówię to z perspektywy drużyny, która nie awansowała. Nasze mecze przyniosły ogromne emocje. Jako zespół zaprezentowaliśmy się bardzo dobrze mimo kłopotów kadrowych. Mieliśmy "więcej z gry" i częściej strzelaliśmy na bramkę przeciwnika, ale zabrakło nam nieco szczęścia. Kiedy z kolei po trzecim spotkaniu los fortuny wreszcie zaczął uśmiechać się do nas, z powodów chorobowych wypadło nam kilku graczy, a wśród nich najlepszy zawodnik tej serii, Roman Rac. W szóstym meczu oświęcimianie byli lepsi i pozostało nam jedynie pogratulować im awansu do finału. Dodam, że de facto w całym minionym sezonie rozegraliśmy raptem kilka meczów pełnym zestawieniu kadrowym. Cóż, taki jest urok hokeja. Różnica pomiędzy rozgrywkami 2020/21, a obecnymi, skupia się na tzw. "małych rzeczach", które przed rokiem nam sprzyjały. Podsumowując - przyjmujemy brązowy medal z radością, ponieważ zakończyliśmy sezon zwycięstwem, a nie porażką.

Porozmawiajmy jeszcze o półfinale. Nie możemy nie wrócić myślami do ostatniej minuty pierwszego spotkania, w której straciliście dwie bramki. Czy zdarza się panu ponownie analizować tamtą sytuację? Czy ma pan jakąś pretensję do siebie o niedopilnowanie jakiegoś aspektu gry?
- Każdy zawodnik i trener przeprowadza takie analizy. Z perspektywy czasu myślę, że na ostatnią minutę nie powinienem był wysyłać do boju ataku z trzeciej formacji. W tej części gry w akcji oglądaliśmy głównie ofensywę z drugiej piątki, która spisywała się bardzo dobrze. Tak jak wspomniałem, zadecydowały drobne czynniki. Ktoś przegrał pojedynek przy bandzie, gdzie mieliśmy krążek pod kontrolą, a następnie rywalowi wyszło podanie i tak padła pierwsza bramka. W kwestii drugiego trafienia dla Unii także zadecydował los fortuny. Wygraliśmy wznowienie i utrzymywaliśmy grę w tercji gospodarzy. Tymczasem na sekundę przed końcem przeciwnik oddał strzał rozpaczy, który w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto zapewne nie znalazłby drogi do bramki. Żałuję także pierwszego meczu na Jastorze, gdzie chwilami mieliśmy taką przewagę, jak gdyby lider grał z ostatnią drużyną, nie zaś rywalizowały dwie wyrównane ekipy. Gdybyśmy wówczas wygrali, to być może zamiast 0-3 niebawem byłoby 2-2. Walka o finał potoczyłaby się zupełnie inaczej. Myślę, że mogliśmy wygrać ten półfinał, jednak nie udało nam się. Taki jest sport. Czasem możesz być lepszy, a mimo to przegrasz. Właśnie za tę nieprzewidywalność wszyscy kochamy hokej. Dodam, że osobiście nigdy jeszcze nie przegrałem meczu, prowadząc na minutę przed końcem dwiema bramkami.

Zdarzyło się JKH GKS parę lat temu przegrać mecz w ćwierćfinale z Podhalem Nowy Targ, tracąc zwycięstwo w ułamku ostatniej sekundy...
- To była jednak nieco inna sytuacja. Tamta bramka padła w efekcie błędu. Niemniej, musimy pamiętać że mecz hokeja 60 minut, a nie 59. Powtórzę, że w tym sezonie byliśmy świadkami niezwykle wyrównanej rywalizacji w ekstralidze. Niewielu kibicom i ekspertom dane było przewidzieć wynik. Przed półfinałem mówiłem, iż możliwe jest zarówno 4-0 dla jednej z ekip, jak i mozolne siedem spotkań. Rozegraliśmy ich z Unią w sumie sześć, a z kolei w finale było właśnie 4-0, choć mało kto spodziewał się takiego rozstrzygnięcia. Ten sezon był naprawdę ciekawy, co mnie - jako selekcjonera reprezentacji Polski - bardzo cieszy.

Przejdźmy teraz do rywalizacji o brąz z GKS Tychy. Zapytam wprost - czy niedzielnym golem na 1:0 Martin Kasperlik "odkupił winę" za zachowanie w spotkaniu z Energą Toruń?
- Nie chciałbym podejmować się indywidualnych ocen, ponieważ staram się nigdy tego nie robić. Każdy zawodnik ma lepsze i gorsze momenty. Powiem tylko, że od Kasperlika oczekiwaliśmy nieco więcej w półfinale z Unią. Podkreślam jednak ponownie, że hokej to sport zespołowy i o rozstrzygnięciu rzadko decyduje tylko jedna osoba. Na tafli nigdy nie jesteś sam.

Niespodzianką okazało się pojawienie Macieja Urbanowicza. Czy wynikało ono z pełnej gotowości do gry kapitana zespołu, czy też lider chciał być z drużyną w tym ostatnim meczu?
- Urbanowicz to kapitan z prawdziwego zdarzenia. Początek sezonu mu nie wychodził, czego efektem było pewne poddenerwowanie. Dla nas jednak Maciej zawsze był liderem ekipy zarówno na tafli, jak i poza nią. Jeśli on coś powie, to drużyna idzie za nim. Dlatego właśnie tak bardzo brakowało nam zarówno Urbanowicza, jak i Marisa Jassa, którzy zwykle oddawali zespołowi najwięcej serca. Ci dwaj ludzie mają bardzo wiele do powiedzenia w naszej ekipie, w związku z czym ich absencja musi stanowić problem. Jass pomógł w Oświęcimiu, natomiast Urbanowicz zdołał być z nami w rywalizacji z GKS Tychy. Na pewno ten występ wiązał się z pewnym ryzykiem, jednak Maciej chciał pomóc drużynie i to trzeba docenić.

W pierwszym meczu z Tychami zagraliście słabiej, natomiast drugi wyraźnie nie wyszedł rywalom. Dopiero w trzecim pojedynku byliśmy świadkami prawdziwych "hokejowych szachów", co docenili kibice. To to były zawody na najwyższym poziomie, czego dowodem było tempo pierwszej tercji, trwającej w sumie bodaj 24 minuty. Nikt nie powie, że JKH GKS nie wygrał zasłużenie. Zgodzi się pan?
- Tak. Po półfinale tyszanie mieli jeszcze mniej godną pozazdroszczenia sytuację niż nasza, ponieważ od awansu dzieliła ich jedna bramka, a ostatecznie pozostali bez medalu. Nasza słabsza postawa w pierwszym meczu była rezultatem półfinałowej porażki. Potrzebowaliśmy nieco czasu, aby "wyczyścić głowy" i na nowo wypracować motywację do walki o medal mniej cenny niż złoto. Szybko jednak wykonaliśmy to zadanie, czego efektem było bardzo dobre spotkanie w Tychach, a następnie decydujący bój na Jastorze. Jestem przekonany, że kibice obu drużyn mieli prawo być zadowoleni z poziomu gry i mówię tu także o tych fanach naszych rywali, którzy w tak wielkiej liczbie przyjechali do Jastrzębia. Myślę, że to widowisko po prostu dobrze się oglądało.

Zdobyty w niedzielę brązowy medal to trzecie z rzędu podium JKH GKS Jastrzębie, a zarazem czwarte w trakcie pana kadencji. Czy pokusiłby się pan o klasyfikację tych zdobyczy?
- Nie chciałbym oceniać tych osiągnięć w ramach jakichś kategorii. Na pewno jednak miniony sezon był najtrudniejszy w ciągu tych ośmiu lat. Broniliśmy tytułu mistrzowskiego, a zatem oczywiste było, że nikt nam za darmo nic nie da. Zanotowaliśmy udany debiut w Lidze Mistrzów, ale potem do samego końca rozgrywek męczyliśmy się z kontuzjami. Gdybym miał pokusić się o jakąkolwiek ocenę, to na pewno stwierdziłbym, że jako sztab szkoleniowy i drużyna wykonaliśmy lepszą robotę niż w mistrzowskim sezonie. Tym razem jednak nie wystarczyło to na finał. W mojej opinii graliśmy więcej na krążku i częściej przebywaliśmy w tercji rywali. Byliśmy znacznie aktywniejsi, ale naszą bolączką okazała się skuteczność. Niewykorzystane sytuacje mściły się na nas zarówno w decydującym o awansie do Pucharu Polski meczu z Comarch Cracovią, jak i w boju o finał z Unią Oświęcim. Podsumowując - wykonaliśmy kawał dobrej roboty, jednak problemy zdrowotne i wynikające z nich wahania formy nie wystarczyły na mocniejszych niż przed rokiem przeciwników.

Pomówmy o przyszłości. Na pewno czekają Was zmiany kadrowe. Kiedy kibice mogą spodziewać się pierwszych decyzji w tej kwestii? Rozumiem, że w tym wywiadzie żadne nazwiska jeszcze nie padną.
- Na dzień dzisiejszy pewne jest tylko to, że pozostaną z nami ci chłopcy, którzy tego chcą. Mam jednak inny dylemat natury etycznej. Nie jest dla mnie akceptowalną sytuacja, że niektóre kluby spoza grona półfinalistów czynią "podchody" pod naszych zawodników już w trakcie walki o finał. Rozumiem, że po sezonie dochodzi do tego typu ruchów, jednak przed ostatnią syreną nie powinno to mieć miejsca. Osobiście jako selekcjoner reprezentacji Polski nie pozwalam sobie na powoływanie do kadry zawodnika, którego nieobecność w klubie mogłaby zaszkodzić jego zespołowi w rywalizacji z JKH GKS Jastrzębie. Dla mnie to elementarz fair-play. Dlatego uważam, że takie "podchody" są nieetyczne i nieprofesjonalne. Środowisko hokejowe w Polsce jest dość hermetyczne, a zatem wszelkie tego typu sygnały natychmiast do nas docierają.

Czyli nic się nie zmieniło od zeszłorocznego przypadku Zacka Philipsa...
- Niestety tak, jednak teraz dotyczy to większej liczby zawodników. Z tego powodu niektórzy gracze wolą zaczekać z przedłużeniem kontraktu z naszym klubem. Zobaczymy, co przyniesie przyszłość. Myślę, że spośród obcokrajowców, którzy obecnie reprezentują barwy JKH GKS Jastrzębie, w kolejnym sezonie pozostanie... dwóch.

Nie ukrywam zaskoczenia tą informacją, ponieważ moje kolejne pytanie dotyczyło woli kontynuowania "łotewskiego kierunku" w kadrze JKH GKS...
- Na ten moment nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Tak jak przed rokiem inne kluby rzuciły się na naszych młodych wychowanków, tak teraz skupiły się na obcokrajowcach. Pamiętajmy, iż niewyjaśniony pozostaje status hokeistów z Rosji i Białorusi, a zatem działacze szukają wzmocnień w rozmaity sposób. Martwi mnie to, że takie zachowania mają miejsce jeszcze w trakcie sezonu.

A czy możemy spodziewać się jakichś wielkich powrotów do Jastrzębia?
- Zobaczymy. Na razie nie znamy pełnej listy zawodników, którzy z nami pozostaną. Dopiero po jej uzupełnieniu zaczniemy rozglądać się za wzmocnieniami. Nie jesteśmy wielkim klubem z nieograniczonym budżetem. Dysponujemy takimi środkami, a nie innymi. Zarząd zawsze wskazuje nam taki poziom wydatków, jakiego nie możemy przekroczyć. Sezon zakończyliśmy zaledwie kilkadziesiąt godzin temu. Kto chciał pozostać w Jastrzębiu, już tego wyboru dokonał. Inne kluby nie śpią. Chwała Leszkowi Laszkiewiczowi, że spędza tyle czasu "na telefonie" załatwiając konkretne sprawy. Kibice powinni zdawać sobie sprawę, jak trudno jest pozyskać i utrzymać zawodnika w takim klubie, jak nasz. Jestem niezmiernie zadowolony, że dajemy sobie radę przy tak mocnej konkurencji. Być może nie zabrzmi to dobrze, ale musimy pamiętać że zawodnicy mają żony i dzieci, które wyrażają określone poza-hokejowe wymagania. W naszym mieście są oczywiście galerie handlowe, park czy ścieżka rowerowa, ale siłą rzeczy pod względem atrakcji nie możemy mierzyć się z metropoliami. Nie pomaga nam też to, że musimy walczyć o każdego kibica, ponieważ w Jastrzębiu-Zdroju fani sportu mają bardzo szeroki wybór. W efekcie widać różnicę między atmosferą podczas ćwierćfinałowych meczów na Jastorze i np. w Toruniu. Taka jest rzeczywistość i nie wolno się na nią obrażać.

Zahaczmy jeszcze o reprezentację Polski, która w poniedziałek rozpoczęła zgrupowanie na Jastorze. Po tak trudnej fazie play-off zawodnicy są zmęczeni. Nie martwi to pana w perspektywie Mistrzostw Świata?
- Przyzwyczaiłem się już do tego, że hokeju nie ma nic za darmo. Taka jest rzeczywistość, iż... musi być ciężko. Jeśli coś mnie martwi, to że nie przewidzieliśmy tak szybkiego rozstrzygnięcia rywalizacji o złoto. Reprezentanci Polski z drużyn finalistów będą teraz mieli aż dziesięć dni "bez lodu", co nie jest korzystne na tym etapie sezonu. Dzięki temu znajdą wprawdzie czas na świętowanie medali czy zaleczenie urazów, jednak ten okres jest za długi. Dlatego będziemy starać się, aby kolejna część zgrupowania rozpoczęła się już w Poniedziałek Wielkanocny.

Jaki cel stawia pan przed reprezentacją Polski na Mistrzostwa Świata?
- Interesuje mnie tylko i wyłącznie awans. Mówiłem o tym wielokrotnie. Podkreślam, że polski hokej nie ma nic do roboty w tak niskiej dywizji. Musimy grać wyżej.

A jak pan sobie radzi z sytuacją, gdy po ogromnym stresie związanym z walką o medale nie ma chwili na odpoczynek, ale od razu bierze się za zadanie jeszcze większego kalibru, jakim są Mistrzostwa Świata?
- Doskonale wiedziałem, czego się podejmuję. Zarówno w klubie, jak i w reprezentacji daję z siebie wszystko, ponieważ... po prostu kocham hokej. Do wytrwania bez wątpienia potrzebna jest ogromna cierpliwość oraz pasja do wykonywanej pracy.

W końcu jednak będzie musiał pan odpocząć i wyjechać na wakacje...
- Moje życie to hokej. Nawet gdy wracam do domu, to śledzę wyniki, przeglądam portale i oglądam mecze. Nie omijam ligi szwedzkiej, fińskiej i innych. Rodzina przyzwyczajona są do tego, że nawet w trakcie odpoczynku zajmuję się hokejem. Pół-żartem powiem, że jeszcze nie zostałem dziadkiem, a zatem w pełni mogę skupić się na ukochanej dyscyplinie. Być może jest to mój problem, że poza hokejem nie mam innej pasji i nawet na siłowni myślę o tym, co poprawić w drużynie. Żona musi znosić moje humory po przegranych meczach, ale przyzwyczaiła się do tego. Wie za kogo wyszła, jaki mam zawód i czym zarabiam na życie. Uzupełnię jednak, że oczywiście planuję urlop, kiedy postaram się przez kilka dni nie myśleć o hokeju (śmiech).

Na koniec postawię pana przed wyborem: Złoto przy pustych trybunach czy brąz z kibicami?
- Cóż, złoto to złoto... Wszystko, co robimy, czynimy w celu osiągnięcia mistrzostwa. Po raz kolejny powtórzę, że nie jesteśmy wielkim klubem z nieograniczonym budżetem, a zatem zeszłoroczne historyczne złoto jest wybitnym osiągnięciem. Nie zmienia to jednak faktu, że bardzo cieszę się, iż mogliśmy w niedzielę świętować brązowy medal przy pełnych i znakomicie dopingujących trybunach. Życzyłbym sobie, aby tak było na każdym meczu.